Kochani jestem TU dla was- pomagam, wspieram,wysłucham……
Osoby poszukujące inspiracji i wskazówek do transformacji i dokonania zmian w swoim życiu oraz pracy nad sobą, swoim ego, wzorcami i problemami, rozwojem osobistym i duchowym zapraszam na konsultacje. Czasem bywa niełatwo i niezbędne jest wsparcie i wskazówka,- które drzwi otworzyć? , jak znaleźć właściwą drogę? i jak iść dalej… jak rozwinąć skrzydła i jak być sobą…?
Konsultacje prowadzę osobiście lub 
kontakt-email aakd1@wp.pl

lub fb na pv -https://www.facebook.com/ReikiTarotMojaPasja

Czasem tak długo patrzymy na drzwi, które się zamykają, że nie widzimy tych, które się otwierają.

Alexander Graham Bell

Wybaczanie zaczyna się od złości

Wybaczanie kojarzy nam się z czymś pozytywnym, z byciem dobrą osobą, ze zrozumieniem i akceptacją. Jednak tak naprawdę, wybaczenie zaczyna się od złości. To właśnie jest początek wybaczenia. Często trafiają do mnie osoby, które mają nadzieję, że nie będą musiały się zezłościć, że dam im metodę, która „w magiczny sposób” uwolni ich od ciężaru emocji w taki sposób, żeby odbyło się to „poza nimi”.

Jednak proces wybaczania, który jest tak naprawdę procesem akceptacji, żeby był skuteczny i efektywny, musi zawierać w sobie parę elementów, a jednym z ważniejszych z nich jest właśnie wejście w kontakt z emocjami, które wzbudza w nas jakaś osoba (lub grupa osób) czy sytuacja.
Kluczowe jest wejście w kontakt z tą emocją, poczucie jej w swoim ciele i przeżycie jej, pozwolenie, alby zaistniała w naszym ciele i wyrażenie zgody na to. Wtedy emocja ma szansę odpłynąć, a my możemy się wreszcie od niej uwolnić.

Kiedy pozwolimy sobie na złość, ujawnia się kolejna ukryta za nią emocja – smutek, bezsilność, lęk (zazdrość, poczucie winy) czy wstyd. Emocje związane z przykrą dla nas sytuacją przychodzą falami, są jak warstwy cebuli, ukryte jedne, pod drugimi. Najczęściej pierwsza na górze to złość, a pod nią ukryte inne. Kiedy dajemy sobie zgodę na odczuwanie ich, na to, żeby było właśnie takie, jakie są – wtedy przeżyte, szybko odchodzą.

Kiedy nie dajemy im zgody na ich obecność, trwają przy nas, czasem całymi latami. Często zdarza się, że osoba, do której mówię „nie pozwalasz sobie na przeżycie złości w związku z tą sytuacją” zaprzecza i mówi: „to nieprawda, ja się cały czas złoszczę, kiedy o tym myślę”. I tu tkwi sedno.

Emocje są jak fale. Przychodzą, czujemy je w naszym ciele coraz mocniej, osiągają swój punkt kulminacyjny i opadają. Kiedy zgadzamy się na ten proces, kiedy czujemy, jak energia złości podnosi się w środku naszego ciała, jak robi nam się gorąco, napinają się nasze mięśnie, kiedy oddychamy czując ją – wtedy ta fala może opaść, a emocja może nas opuścić.

Kiedy jednak chwilę po tym, jak energia złości rozpoczęła proces „wznoszenia się” w naszym ciele usiłujemy ją powstrzymać, napinamy mięśnie, wstrzymujemy oddech – najczęściej odruchowo i nieświadomie – dosłownie UTYKAMY w tej emocji.

To trochę tak, jakby jadąc autem, dodawać gazu, równocześnie zaciągając ręczny hamulec. Tak funkcjonują właśnie osoby, które mówią „ja cały czas się złoszczę”. Nie dają sobie tak naprawdę prawa do swojej złości (hamulec), kiedy się ona pojawia (dodawanie gazu).

Tak, więc, jeśli chcesz pogodzić się z sytuacjami z przeszłości, konieczne będzie ponowne wejście w kontakt z emocjami, które ta sytuacja w Tobie wzbudza. Bez tego, sama decyzja, sama chęć wybaczania, czy zaakceptowania tego, co się wydarzyło będzie niewystarczająca.

Czy twoja intuicja wysyła ci jakieś sygnały? Odpowiedź jest jedna: tak, intuicja podsuwa ci informacje cały czas. Problem w tym, że najczęściej nie zwracasz na to uwagi. A nawet jeśli jej nie zignorujesz, brakuje ci zaufania, by postępować zgodnie z jej podpowiedziami.

Czym jest intuicja?

Intuicja (łac. intueri – przyglądać się, obserwować) jest wewnętrznym głosem; to głęboka mądrość, którą posiadają w sobie wszyscy ludzie – choć nie potrafią z niej skutecznie korzystać. Natura intuicji w gruncie rzeczy polega na przyglądaniu się i analizowaniu otaczającej rzeczywistości. Jako proces podświadomy objawia się zazwyczaj jako nagły przebłysk jakiejś myśli, który wydaje się niezależny od naszej woli. Dzięki intuicji możemy rozwiązywać najtrudniejsze problemy i pokonywać przeszkody w drodze do sukcesu w dowolnej dziedzinie życia.

Cywilizacja Zachodnia opiera swoje działania na logice i inteligencji (lewa półkula mózgu), które mają charakter linearny i opierają się na słowach oraz liczbach. Tymczasem prawa półkula mózgu – odpowiadająca za wyobraźnię, postrzeganie przestrzenne, odczucia – jest źródłem nowych idei oraz inspiracji. Każdy twórczy przejaw ludzkiego działania jest powiązany z prawą półkulą; z nią też jest związana intuicja.

Mimo że samej intuicji nie można trenować w sposób bezpośredni, możesz wpływać na nią poprzez rozwijanie prawej półkuli mózgu. Jeśli nauczysz się ją aktywizować, twoja intuicja wzmocni się. Aby śledzić dokładniej działanie i sygnały intuicji, naucz się zwracać uwagę na uczucia i myśli pojawiające się w twojej głowie. Musisz szybko reagować, ponieważ intuicja daje o sobie znać bez uprzedzenia; obrazy pojawiają się nagle i szybko znikają..

Do szantażu trzeba dwojga. To duet a nie występ solowy i nie może się odbyć bez aktywnego uczestnictwa ofiary szantażu. Często wydaje się inaczej i próbujemy usprawiedliwić własne zachowanie. Zawsze łatwiej jest skoncentrować się na tym, co robi druga osoba, niż przyznać się ze mamy swój udział w zaistniałej sytuacji. Ale chcąc zapobiec dalszym szantażom, musimy również skierować uwagę na własne wnętrze i przyjrzeć się elementom, które doprowadziły do uczestnictwa w emocjonalnym szantażu.
Mówiąc o uczestnictwie w szantażu, nie sugeruje ze go wywołaliśmy lub sprowokowałyśmy, lecz raczej ze pozwoliłyśmy by do niego doszło. Może nawet nie zdajemy sobie sprawy, ze czyjeś żądania są nierozsądne, wydaje się ze, kiedy prawie bez zastrzeżeń akceptujemy wolę drugiej osoby, to jesteśmy po prostu dobra żona, dobrym pracownikiem, córka czy synem, gdyż tak nas nauczono zachowywać się.
Możemy również w pełni zdawać sobie sprawę z szantażu, ale czuć ze nie potrafimy mu się przeciwstawić, ponieważ presja, jaką wywiera na nas szantażysta wywołuje u nas niemal zaprogramowana reakcje i reagujemy automatycznie. Nie każdy na próby szantażu reaguje uległością. Jeśli ty tak reagujesz to spróbuje ci przedstawić, dlaczego to robisz i co to ma na celu.

Czy kiedy spotykasz się z presja wywierana przez szantażystę:

Nieustannie wyrzucasz sobie ze ulegasz jego zadaniom?
Często jesteś sfrustrowany i rozżalony?
Czujesz się winny i uważasz ze będziesz złym człowiekiem, jeśli nie ustąpisz?
Boisz się ze związek się rozpadnie, jeśli nie ustąpisz?
Stajesz się jedyna osoba, do której szantażysta się zwraca, gdy przezywa kryzys, chociaż są inni, którzy mogliby mu pomoc?
Uważasz ze zobowiązania, jakie masz wobec niego, są większe niż te, które masz wobec siebie? 1

Jeśli odpowiedziałeś (odpowiedziałaś) ?TAK? choćby na jedno z tych pytań to znaczy ze Twoja reakcja na presje pomaga wytworzyć idealny klimat dla szantażysty.

WYZWALACZE

Dlaczego niektórzy ludzie także ci mądrzejsi wydają się być nieodporni na emocjonalny szantaż, a inni potrafią bez trudu go odeprzeć? Odpowiedz leży w naszych ?wyzwalaczach?, wrażliwych miejscach, które kształtują wnętrze każdego z nas. Każdy ?wyzwalacz? jest jak bateria naładowana naszymi nie dokończonymi psychologicznymi sprawami- nagromadzonymi żalami, poczuciem winy, niepewnością, podatnością na zranienia. To nasze czule miejsce, ukształtowane przez nasz temperament, wrażliwość oraz doświadczenia z dzieciństwa. Każde takie miejsce, przebadane ujawniłoby żywe pokłady naszej osobistej historii- tego jak byliśmy traktowani, jaki obraz samych siebie nośmy i jak zaznaczyły się w nas przeżycia z przeszłości. Uczucia i wspomnienia gromadzone w naszych ?wyzwalaczach? mogą być palące i przypominają nam o czymś, co stłumiliśmy w naszym wnętrzu, może to wywołać zupełnie nielogiczne reakcje, pobudzić czyste, nagromadzone wcześniej emocje i przejąć nad nami kontrole.

Nie zawsze pamiętamy incydenty, które doprowadziły do powstania naszych czułych miejsc, i kiedy zastanowimy się, dlaczego robimy to, co robimy możemy się mylić, oceniając przyczyny i skutki.

DOSTARCZANIE SZANTAZYSCIE MAPY

W miarę upływu lat nasz emocjonalny krajobraz może pokryć się takimi ?wyzwalaczami? i wielu z nas poświęca wiele energii na to, aby odpowiednio pomiędzy mini się poruszać. Na popularniejsza strategia traktowania tych wrażliwych miejsc można zawrzeć w czterech słowach; omijać za wszelka cenę. Może nie zdajemy sobie czasem sprawy z tego, co robimy, lecz wkraczamy na ścieżkę omijania, odsłaniamy się bardziej niż nam się wydaje. Rysujemy tzw. mapę, która wykorzystuje szantażysta, kiedy napotyka na nasz opór (wtedy opanowuje go lek przed deprawacja).

CECHY, KTÓRE SPRAWIAJA ZE JESTESMY PODATNI NA SZANTAZ

Aby ?izolować? nasze ?wyzwalacze? rozwijamy w sobie poszczególne cechy osobowości. Staja się tak integralną częścią nas samych ze nie łatwo zauważyć, iż stanowią obronę przed tym, czego się lękamy. Paradoksalnie to właśnie owe ?obronne? cechy otwierają na emocjonalny szantaż.

Są to:

Nadmierna potrzeba aprobaty
Głęboki lek przed złością
Potrzeba spokoju za wszelka cenę
Tendencja do przyjmowania zbyt wielkiej odpowiedzialności za życie innych ludzi
Duże wątpliwości do własnej osoby 2

Żadna z tych cech nie jest szkodliwa, ? jeśli występuje w umiarkowanym stopniu. Tak naprawdę niektóre z nich uważane są za cechy pozytywne i nagradzane, jeśli nie przyjmują ekstremalnych form. Ale kiedy panują nad nami i wypowiadają wojnę inteligentnym, pewnym siebie, asertywnym i myślącym częściom nas samych stajemy się podatni na manipulacje.
Analizując te cechy możemy zauważyć jak wiele wydarzeń z przeszłości uwidacznia się wtedy w zachowaniu ofiary szantażu. Zauważymy jak często zawodzą ofiarę szantażu właśnie te reakcje, które maja ja chronić.

UZALENIENIE OD APROBATY

Pragnienie aprobaty ludzi, na którym nam zależy, jest czymś zupełnie normalnym- wszystkim nam zależy na ich dobrej opinii. Ale kiedy musimy mieć te aprobatę i staje się ona narkotykiem, bez którego nie możemy się odejść, odsłaniamy wyzwalacz i na nim szantażysta może się skoncentrować.
Aby uzyskać aprobatę rezygnujemy czasem z własnych celów, marzeń, aby tylko wykonać polecenie szantażysty, ulec jego presji- zyskując aprobatę.
Kiedy jesteśmy dziećmi potrzebujemy aprobaty silnych ?olbrzymów?, którzy się o nas troszczą i ta potrzeba może pozostać w nas silna jeszcze długo po tym, jak nauczyliśmy się troszczyć o siebie.

UNIKANIE ZŁOŚCI I DĄŻENIE DO ZGODY ZA WSZELKĄ CENĘ

Wielu z nas żyje tak jakby XI przykazanie brzmiało ?Nie będziesz się złościł?, a XII ?Nie będziesz wywoływał złości u innych?

Widząc pierwsze oznaki konfliktu, wielu z nas natychmiast chce doprowadzić do zgody, zażegnając wybuch pożaru, który- jak się obawiają- mógłby nam się wymknąć spod kontroli.
Pragnienie takich osób, by wnieść spokój i rozsadek w trudne sytuacje, może stać się problematyczne, kiedy zniżenia się w głębokie przekonanie, że nie ma nic gorszego niż walka. To sprawia, że takie osoby obawiają się sprzeczać, nawet z przyjacielem lękając się, że ich związek rozpadnie się bezpowrotnie. Mówią sobie, że poddanie się jest chwilowym ustępstwem, które przyniesie większe dobro. Nikt nie lubi złościć, ale jeśli uważamy, że zawsze musimy jej unikać lub ją tłumić, by utrzymać spokój za wszelka cenę, wachlarz dostępnych nam zachowań ogranicza się prawie do zera- będziemy mogli tylko się wycofać, poddać załagodzić sytuacje- a to wszystko pokaże szantażyście, jak uzyskać od nas to, czego chce.

PRZYJMOWANIE OSKARŻEŃ

Wielu z nas uważa się odpowiedzialnych za każdy problem, jeśli zdarza się w ich życiu czy w życiu innych osób, nawet, jeśli nie miało to nic wspólnego z powstaniem tego problemu. Szantażyści, oczywiście, podtrzymują w nas to przekonanie. Tak naprawdę, to żądają byśmy, czyli się odpowiedzialni za wszystko, co się dzieje. Jeśli oni są niezadowoleni to my mamy problem. A jedynym rozwiązaniem jest nasza uległości.
Szantażyści przedstawiają ofiarom ?dziwne? oskarżenia, obwiniając ich o wszystko. Niekiedy ofiara sama zmierza do sytuacji zbiorowej odpowiedzialności. Jest to tzw. Syndrom Atlasa. Ludzie z tym syndromem wierzą, że sami musza rozwiązać każdy problem, stawiając własne potrzeby na samym końcu. Podobnie jak Atlas, który dźwigał ziemie na ramionach, obciążając się odpowiedzialnością za to, co czują i robią wszyscy ludzie, maja nadzieje, że w ten sposób odpokutują za własne i cudze grzechy z przeszłości i przyszłości.

KRWIAWIĄCE SERCE

Współczucie i empatia prowadza do dobroci i szlachetnych czynów, i na ogół nie szanujemy ludzi, którym tych cech brakuje. Trudno sobie wyobrazić, że te zalety mogą się okazać kłopotliwe. Współczucie może przybrać takie rozmiary, że poświęcamy nasze własne dobro dla innych osób. Kierujemy się emocjonalnymi potrzebami innych i tracimy umiejętność właściwej oceny problemów oraz podejmowania decyzji o najlepszym sposobie postępowania.
Ile razy mówiliśmy: ?nie mogę go opuścić, bo tak bardzo mi go żal? lub ? zawsze jej ustępuje, bo miała takie trudne dzieciństwo?.
Niektórzy ludzie litują się nad innymi, z krwawiącym sercem pomagają, oddają się bez reszty zapobieganiu cudzych cierpieniom- nawet, jeśli musza poświęcić szacunek do samego siebie i własne zdrowie.
Można zauważyć tzw. Syndrom grzecznej dziewczynki, czyli uleganie oraz pomaganie bliźnim nie zwracając uwagi na siebie i swoje problemy.

BRAK WIARY W SIEBIE

Świadomość, że nie jesteśmy doskonali i popełniamy błędy jest zdrowa, lecz nie właściwa ocena samego siebie może szybko przekształcić się w zaniżanie własnej wartości.

Jak świat długi i szeroki, wszystkie religie i filozofie rozumieją uzdrawiającą
moc przebaczania. Jest ono istotną częścią człowieczeństwa; pozwala
iść przez życie mimo krzywd, jakich doznajemy i sami wyrządzamy. Bez
przebaczenia nasza egzystencja stałaby się niemożliwa do zniesienia.
Co możemy zyskać dzięki umiejętności przebaczania? Oto kilka przykładów.

1. Każdy człowiek stara się postępować najlepiej, jak potrafi
Może się zdziwisz, ale to prawda. Każdy z nas próbuje robić to, co uważa za słuszne.
Nawet najwięksi zbrodniarze w naszej historii wierzyli, że postępują dobrze. Wiem – to może nie mieścić się w głowie. Zastanów się jednak nad samym sobą. Zapewne nie raz zdarzyło ci się kogoś skrzywdzić – czy to świadomie, czy nieświadomie. Co wtedy myślałeś? Jaka była twoja motywacja? W większości przypadków chciałeś dobrze lub widziałeś jakąś korzyść w takim postępowaniu. Tak jest z większością ludzi. Robią wszystko najlepiej, jak potrafią, w zależności od indywidualnego poziomu świadomości i zrozumienia. Pamiętaj, że nie każdy jest na tym samym etapie rozwoju duchowego, co ty. Niektóre decyzje  mogą  się wydawać złe lub bezsensowne – nie zmienia to faktu, że wydają się zwykle najlepszymi w danej sytuacji.Nie zrozum mnie źle:nieusprawiedliwiam cierpienia i krzywd wyrządzanych przez ludzi. Myślę jednak, że nie powinniśmy patrzeć z nienawiścią na tych, którzy błądzą. Bardziej właściwe jest okazanie współczucia i próba zrozumienia ich postępowania.

Dzięki temu uratujemy siebie i innych.

2. Każdy może mnie czegoś nauczyć
Członkowie rodziny, przyjaciele, współpracownicy i szefowie – wszyscy coś wnoszą do twojego życia. Najczęściej jest to sposobność, żebyś nauczył się czegoś o sobie. Bądź im wdzięczny za to, że są częścią twojej duchowej podróży i uczą cię rzeczy, których już nie będziesz musiał przerabiać ponownie. Prawdziwy mędrzec wie, że nawet największy głupiec może go czegoś nauczyć.
Dlatego też wybaczanie swoim przeciwnikom i krzywdzicielom jest tak bardzo pomocne.
Dzięki temu możesz pozbyć się negatywnych emocji i na spokojnie zastanowić się
nad sytuacją, której doświadczyłeś. Zazwyczaj okazuje się, że czegoś się dzięki temu nauczyłeś i w przyszłości nie będziesz popełniał tego samego błędu. Pod warunkiem, że w ogóle uświadomisz sobie odbytą „lekcję”.

3. Odpowiedzialność za własne szczęście

Od życia dostaniesz tylko to, co sam mu dajesz. Myśli, uczucia i działania kreują
cały twój świat. Podobne rzeczy się przyciągają. Trudno więc oczekiwać, by
osoba zgorzkniała mogła osiągnąć szczęście i radość. Pielęgnując w sercu gniew i urazę (nawet robiąc to podświadomie) zamykasz siebie na inne doświadczenia. Brniesz coraz głębiej w gęstwinę nienawiści.
Twoje uczucia są tym, co używasz – nieświadomie – do tworzenia swoich przyszłych doświadczeń. Jeśli więc chcesz coś zmienić w swoim życiu, zacznij od siebie; od tego, co jest w twoim wnętrzu. Nie ma innego sposobu na
poprawę losu i budowanie lepszej przyszłości.
W skrócie: najpierw ty, potem cały świat.
4. Życie w zgodzie z własnym sumieniem
Nie ma na świecie człowieka, który nie zrobiłby w swoim życiu czegoś złego. Każdemu z nas zdarzyło się kogoś skrzywdzić – w taki czy inny sposób. Mając tę świadomość, w głębi duszy pragniemy przebaczenia. Nawet jeśli nigdy nie przyznamy się do swoich przewinień, czekamy na kogoś, kto poklepie po ramieniu i powie: wybaczam ci. Nic dziwnego, że religie chrześcijańskie odniosły taki sukces. Przebaczenie „gra” w nich główną rolę.
Umiejętność przebaczania sprawia, że nie czujemy do nikogo urazy. Co więcej, potrafimy też wybaczać samym sobie. Myślę, że bez tego nie może być mowy o szczęśliwym życiu. Jeśli człowieka gryzie sumienie, nie pomoże ani sukces finansowy, ani sława, ani nic.  Sumienie jest bardzo ważną sferą ludzkiej egzystencji.

5. Nie jesteś ofiarą
Umiejętność przebaczania pozwala na jeszcze jedną rzecz: przestaniesz
patrzeć na siebie jak na ofiarę postępowania innych ludzi. Prawda jest bowiem
taka, że zazwyczaj jesteś ofiarą swoich własnych przekonań i wyobrażeń.
Winiąc za swoje porażki innych ludzi, automatycznie przekazujesz im kontrolę nad sobą. Ilekroć coś ci się nie uda, będziesz myśleć o sobie w kategoriach
ofiary okoliczności zewnętrznych. W ten sposób nigdy nie przejmiesz kontroli nad swoim życiem.
6. Rozwój świadomości i moc ducha
Przez całe życie rozwijasz się i uczysz nowych rzeczy. Ten proces nie ustaje
nawet na chwilę, można go tylko spowolnić. Jednym z czynników utrudniających naukę na duchowej ścieżce jest nieumiejętność wybaczania. Bez tej zdolności nigdy w pełni nie uwolnimy się od obciążeń z przeszłości.
7. Miejsce na to, co nowe
Nie wszystko pozostaje z nami przez całe życie. To dotyczy zarówno przedmiotów, jak i ludzi. Czasami doświadczamy czegoś tak długo, aż uda nam się otworzyć następny rozdział swojej historii. Aby jednak móc przejść dalej,
trzeba zostawić za sobą to, co stare. Nie rozpoczniesz nowego rozdziału książki
nie ukończywszy wpierw poprzedniego.
Wybaczanie jest jednym z najistotniejszych elementów odpuszczania przeszłości i wszystkiego, co zatrzymuje cię  na drodze życia.