Wróżka Kasia- Parapsycholog-doradca ezoteryczny

„Przebaczenie jest dokładnym przeciwieństwem zemsty, która działa w formie reakcji na początkowe przewinienie, przez co człowiek nie kładzie kresu konsekwencjom pierwszego przestępstwa, lecz w dalszym ciągu związany jest owym procesem, pozwalając, by łańcuch reakcji zawarty w każdym działaniu trwał dalej, nie napotykając żadnych przeszkód.

W przeciwieństwie do zemsty, która jest naturalną, automatyczną reakcją na wykroczenie i której z powodu nieodwracalności przebiegu działania można się spodziewać, a nawet oszacować jej wielkość, aktu przebaczenia nigdy nie da się przewidzieć; jest to jedyna reakcja, która dokonuje się w sposób nieoczekiwany i tym samym, mimo iż jest reakcją, zachowuje coś z pierwotnego charakteru działania. Innymi słowy, przebaczanie jest jedyną reakcją, która nie po prostu oddziałuje [re-act], ale działa na nowo i nieoczekiwanie, nieuwarunkowana przez akt, który ją wywołał, a zatem uwalniając od jego konsekwencji zarówno tego, kto przebacza, jak i tego, komu się przebacza”.

Przebaczenie jest nośnikiem cudownego doświadczenia odnowy.

Rzeczywiście, przebaczenie jest nawet w stanie naprawić to, co zniszczyła jego odmowa. Środek zaradczy na nieodwracalność i nieprzewidywalność procesów rozpoczynanych przez działanie, mówi Hannah Arendt, nie pochodzi z innej zdolności, być może wyższej, ale jest jedną z możliwości samego działania. Ewentualnym wybawieniem z kłopotu nieodwracalności – z niemożności zniweczenia tego, co ktoś uczynił, mimo iż nie wiedział i nie mógł wiedzieć, co czynił – jest zdolność przebaczania.

Środek zaradczy na nieprzewidywalność, na chaotyczną niepewność przyszłości, zawiera się w zdolności czynienia i dotrzymywania obietnic. Te dwie zdolności idą ze sobą w parze: jedna z nich, przebaczanie, służy do zniweczenia uczynków przeszłości, których „grzechy” wiszą jak miecz Damoklesa nad każdym nowym pokoleniem; druga natomiast, zobowiązując się obietnicami, służy do ustalania w oceanie niepewności, jakim z definicji jest przyszłość, wysp bezpieczeństwa, bez których nie byłaby możliwa nawet ciągłość więzi międzyludzkich, nie mówiąc już o jakiejkolwiek trwałości.

„Bez uzyskania przebaczenia, uwolnienia od konsekwencji tego, co uczyniliśmy, nasza zdolność działania byłaby jak gdyby ograniczona do pojedynczego czynu, po którym już nigdy nie moglibyśmy dojść do siebie. Na zawsze pozostalibyśmy ofiarami jego konsekwencji, zupełnie jak uczeń czarnoksiężnika, któremu zabrakło magicznej formuły pozwalającej przerwać czar”.

O ile odmowa przebaczenia jest dogłębnie niszcząca, o tyle dar przebaczenia daje owoce odnowy.

Więcej w książce: Czy możliwe jest przebaczenie 

Aby móc z serca przebaczyć, trzeba przebyć kolejno kroki prowadzące do przebaczenia i pojednania. Żadnego z nich nie wolno pominąć, w takim wypadku bowiem przebaczenie utknęłoby na szczeblu woli, nie dosięgając serca.

Pierwszym krokiem do przebaczenia jest dopuszczenie do siebie raz jeszcze bólu, jaki nam ten ktoś zadał. Musimy ten ból raz jeszcze przeżyć, aby móc się z nim rozstać. Niekiedy przy zranieniu w ogóle nie zauważamy, co się właściwie stało. Po prostu coś nas zabolało. Ale już w następnej chwili zajęliśmy się czymś innym i wyparli ze swojej świadomości raniące słowo. Czasami cały ból odzywa się z pełną ostrością, gdy powracamy wspomnieniem do tego, co się konkretnie wydarzyło. Dopiero wtedy uświadamiamy sobie, jak nieprzyzwoicie i brutalnie zostaliśmy potraktowani i jak bardzo te słowa nas dotknęły.

Drugi krok polega na tym, by dopuścić gniew i złość, jakie wzbierają w nas przeciwko temu, kto nas zranił. Przebaczenie sytuuje się u końca złości, a nie u jej początku. Dopóki ten, kto nas zranił, jeszcze tkwi w nas ościeniem, rana nie może się zagoić. Jeśli nóż pozostaje nadal w ranie, rana nigdy się nie zasklepi. Złość jest siłą, która pozwala raniący nóż z siebie wyrwać – tego, który nas zranił, usunąć z naszego serca. Aby móc stanąć naprzeciw niego, potrzebujemy najpierw pewnego zdrowego dystansu. Dopiero wtedy stajemy się zdolni spojrzeć mu w twarz. Dopóki jest on jeszcze w nas, nie rozpoznajemy go należycie. Czujemy tylko zranienie, ale nie widzimy twarzy tego, kto nas zranił. Kiedy widzimy go z pewnego zdrowego dystansu, poznamy być może, iż on sam jest zranionym dzieckiem, że po prostu zadawał dokoła siebie ciosy, bo sam był kiedyś bardzo bity, że nas krzywdził, bo sam jest skrzywdzony.
Trzeci krok do przebaczenia polega na tym, by z dystansu, jaki uzyskaliśmy wskutek swojej złości, ocenić bardziej obiektywnie, co nas tak głęboko zraniło. Widzimy wtedy, co było właściwie przyczyną tego zranienia, co się rzeczywiście wydarzyło. I orientujemy się, jak dalece ten ktoś dotknął w nas miejsca, w którym już jesteśmy zranieni i dlatego reagujemy na każde słowo ze szczególną wrażliwością. Jeśli zranienie ugodziło nas w czułe miejsce, rozerwało dawną ranę. I właśnie to bardziej boli niż sama rana.
Jeśli dopuściliśmy do siebie złość, pozwala nam to lepiej ocenić, czy ten drugi człowiek świadomie chciał nas zranić, czy też dlatego tylko poczuliśmy się tak skrzywdzeni, że jego słowo dotknęło w nas chorego miejsca i otwarło dawną bliznę.
Słyszę zwłaszcza od kobiet, które w dzieciństwie były wykorzystywane seksualnie przez bliskich krewnych, że bardzo trudno jest im sprawić, by wyładowała się w nich złość. Dopóki jednak nie doznają gniewu, nie mogą obiektywnie dostrzec swego zranienia i uwolnić się od niego. Pozostają wtedy uwikłane w swoich uczuciach. Obok przepastnego bólu doznają zarazem smutku i poczucia winy. Smutek paraliżuje je, a poczuciem winy ranią same siebie. Czynią sobie wyrzuty, że ciągle chodziły do wujka, który dopuszczał się wobec nich lubieżnych czynów, że się należycie nie broniły. Zupełnie nie dostrzegają, że jako dziecko były bezsilne. Szukają w sobie udziału w winie, powiększając tym samym ranę, jaką zadał im ktoś inny. Dlatego muszą doznać gniewu. Nie powinny zbyt szybko okazywać zrozumienia dla tego kogoś. To, co on im wyrządził, było czymś szczególnie brutalnym i niewybaczalnym. Było to zranienie głębokie. Ten ktoś zranił je w miejscu szczególnie intymnym, skrzywdził je jako osoby, w ich kobiecości, w ich ludzkiej godności. Winne nie jest nigdy dziecko, które do swojej seksualności ma stosunek zupełnie naturalny; winien jest zawsze dorosły, który się czegoś takiego wobec dziecka dopuszcza. Dopiero kiedy taka kobieta wyrzuci z siebie owego człowieka, może pozwolić sobie na myśli w rodzaju: „On też był przecież zraniony. Może, kiedy był dzieckiem, tak samo stał się czyjąś ofiarą. Może nie mógł sobie poradzić ze swoją seksualnością. Może był chory, miał wewnętrzne zahamowania, był nadmiernie pobudzony seksualnie”. Wtedy może z wolna pojawić się myśl o przebaczeniu. I kiedyś serce rzeczywiście będzie mogło przebaczyć. Odsuwamy od siebie zranienie, przekazujemy je Bogu, aby On ranę uleczył.
Czwartym krokiem jest wyzwolenie się spod władzy tego drugiego. Dopóki mu nie przebaczymy, dajemy mu nad sobą władzę. Stale jeszcze bowiem jesteśmy z nim wewnętrznie związani. Może wyparliśmy już zranienie ze świadomości, jednak skoro tylko myślimy o tym kimś, wzbierają w nas uczucia rozpaczy i nienawiści, które nie są dla nas niczym dobrym. Nie wyświadczamy sobie przysługi, trwając w swojej nienawiści.

Nienawiść może przez pewien czas być nawet pożądana: może nam dać siłę zdystansowania się wobec tego drugiego. Kiedy jednak w niej trwamy, poczyna nas ona zżerać. Popadamy wtedy w swoistą niewolę. Ten drugi ciągle jeszcze ma nad nami władzę. Niektórzy ludzie nigdy nie dochodzą do zdrowia, ponieważ temu, kto ich zranił, jeszcze nie przebaczyli. Niektórzy nie mogą umrzeć, ponieważ nie są zdolni przebaczyć tym, którzy ich zranili. W ich sercu tkwi jeszcze coś obcego.

Przebaczenie uwalnia ich od tego zimnego kamienia, który przygniata ich serce, od trucizny, która ich wewnętrznie zatruwa. Kiedy przebaczając wyzwalamy się spod władzy drugiego człowieka i spod jego zatruwającego wpływu, wtedy sami na tym zyskujemy, wtedy przebaczenie nie jest czymś, co przekracza nasze siły, lecz wyzwoleniem i uzdrowieniem.

Więcej w książce:  Przebacz samemu sobie. Pojednanie – przebaczenie o. Anselm Grün OSB

W miejscach takich, jak osiedla, skupiska dużej ilości osób (stałe miejsca zamieszkania) tworzą się larwy, które po czasie stają się królowymi. Każdy człowiek o czymś myśli, z tego powstają myślokształty, a że nasze społeczeństwo wciąż jest bardziej negatywne niż pozytywne, to niestety z tych myślokształtów powstają larwy. Miałam styczność z czymś takim i mogę powiedzieć, że to jest indywidualnie myśląca istota, podczepiona do naszej aury. Stymuluje nasze myśli tak, żeby móc się nimi zajadać i tym samym powiększać się. Takie podczepy mają zazwyczaj kształt owadów , pająków… Dużych szarych latających, często z dużą ilością czegoś na kształt odnóży czy żądeł

LARWA ASTRALNA
Należy do nieoficjalnej, dziesiątej kategorii demonów i przypisywana jest do pasożytów z kategorii wampirów emocjonalnych ze względu na swój charakter- żywi się emocjami, z których została stworzona, często negatywnymi choć zdarza się jej powstać z dość neutralnych emocji jak smutek czy przygnębienie. Stworzycielem jest głównie człowiek- są przekazy, że stworzyć larwę może rozwinięte zwierzę. Zamieszkuje niższe sfery astralne, gdzie świetlistość jest niewielka, a więc może zaatakować tylko tych ludzi, którzy posiadają materię niższych sfer.
Utworzona larwa posiada cechę, która wyróżnia ją jako istotę ożywioną- za wszelką cenę chce żyć. Wzbudza więc emocję z której powstała w swoim twórcy, choć dobrze jej idzie też z innymi ludźmi. Nie posiada jednak świadomości, a jest jak zwierzę napędzane niskimi instynktami. Spryt posiada jeśli odpowiednio długo pożyje by go rozwinąć.

Powstawanie Larwy
Powstaje przy emanacji negatywnych oddziaływań takich jak emocje lub zbrodnie gdzie np. przelano krew bądź stosowano przemoc. Larwa we wczesnym etapie tworzenia przypomina stopniowo zagęszczający się kłąb dymu (Faza Pierwsza). Najpierw kształtują się niby ślepia (Larwa jest tak naprawdę ślepa- jej oczy to receptory badające wibracje w atmosferze).
Emocje powodują zawirowania materii z której składa się aura (w tym wypadku astralna bo jest wskaźnikiem właśnie uczuć) co kończy się oderwaniem części materii i nadanie jej negatywnych cech co kończy się utworzeniem larwy.
Gdy dana emocja jest nieokreślona, za słaba bądź szybko gaśnie larwa zostaje na tym etapie rozwoju i przypomina opakowany połyskującą “folią” worek wypełniony niskimi materiami co przypomina dym z papierosów.
Obrazek

Jeśli jednak w krótkim czasie panuje żywiołowa kłótnia zabarwiona gniewem i nienawiścią to larwa ma szansę przybrać postać znacznie bardziej wyrazistą i w pełni dorosnąć do rozmiarów wielkości mniej więcej średniego psa. Jej inteligencja wzrasta i potrafi obmyślić nowe strategie choć trochę to trwa. Rozmowa z takim tworem wydaje się pozbawiona sensu- larwa często powtarza wibracje z której została stworzona co powoduje pewien odzew u pobliskich bytów. Dla niej to oznaka, że może na nich żerować z czego korzysta. Wróćmy jednak do powstawania larw. Na tym etapie (Faza Druga) widać wyraźnie jej korpus, odwłok, głowę i coś na kształt odnóży. Także w jej wnętrzu zachodzą zmiany- pojawiają się zagęszczenia szarej masy otoczone wciąż ciemnym dymem co można uznać za organy przetwarzania energii, które dostosowują pochłonięty pokarm do jej odbioru. Dzięki rozwiniętym detektorom potrafi namierzyć żywiciela na większe odległości niczym rekin w morzu.

Jeśli zdoła, larwa pożyje na tyle długo, by przejść o poziom wyżej w którym stanie się w pełni świadoma co oznacza zdecydowany wzrost zagrożenia z jej strony. Instynkty nadal panują nad jej zachowaniem, lecz dodatkowo pojawia się pamięć i zdolność kojarzenia co pozwala jej na unikanie niebezpieczeństwa, które nie jest do końca jasne. Taki twór nazywany jest już nie larwą a wampirem emocjonalnym niższego rzędu. Często wtedy zmienia wygląd na bardziej humanoidalny (Faza Trzecia).
Larwa Astralna jako przeciwnik
W Fazie Pierwszej larwa nie stanowi dużego zagrożenia- jest niezbyt świadoma otoczenia i zachowuje się jak embrion, który pożywia się, gdy natrafi na źródło pokarmu. Przysysa się do aury i tam tkwi dopóki nikt jej nie ruszy na tyle, by ją oderwać. Jej wibracje ciała powodują, że ciało żywiciela odpowiada takimi samymi, jeśli tylko posiada odpowiednie materie zdolne do reakcji na sygnały larwy. Mówiąc prościej pobudza człowieka do wytworzenia takiej samej emocji. Materie które odpowiedziały zostają przyciągnięte w pobliże larwy i przez nią wchłonięte wraz z energią emocjonalną cechującą daną gęstość materii astralnej.

Krótko mówiąc przeciwnik z niej żaden i cała sztuka z takim przeciwnikiem to go dostrzec, ponieważ usunąć może ją dosłownie wszystko- nie trzeba nawet jakoś szczególnie się starać. Problem jest wtedy, gdy pasożytuje na nas od dłuższego czasu, gdyż wypuszcza z siebie ramię w kształcie korzenia, by mocniej zakotwiczyć się na żywicielu. Należy najpierw usunąć korzeń, a potem całą larwę.

***

W Fazie Drugiej jest już groźniejszym przeciwnikiem, gdyż szybkość jej reakcji jest większa i instynkt pasożyta mocno daje się we znaki. Wgryza się w powierzchnię aury równocześnie wypuszczając szarą zawiesinę, która ją okrywa i stapia z aurą. Działa to jako kamuflaż i jednocześnie znieczulenie. Żywiciel odczuje stratę po pewnym czasie TYLKO jeśli jego układ jest za słaby by szybko się zregenerować (co w przypadku osoby zdrowej oznacza, że nie ma miejsca).

Ze względu na kamuflaż i znieczulenie ciężko jest niedoświadczonemu odkryć czy ma pasożyta w aurze. Warto zasięgnąć rady doświadczonego w tym maga, który szybko pozbędzie się intruza. Jeśli jednak chcemy sami się go pozbyć to dokładnie wyczesujcie aurę, aż poczujecie ciężkie materie bądź śliską powierzchnię w porównaniu z całym biopolem. Przy okazji oczyścicie się z mniejszych zanieczyszczeń.

***

W Fazie Trzeciej mamy już powody do niepokoju, gdyż mamy już do czynienia nie z pasożytem natury wampirycznej, ale wampirem niższej kategorii, a to dość spora różnica. Zwłaszcza w zdolnościach. Taki wampir może kraść nam energię na odległość- nie musi już przysysać się do aury ofiary. Wykorzystuje w tym celu drenaż energetyczny i linkowanie (pojęcia zaczerpnięte z nauk o wampiryzmie). Szczególnie to ostatnie daje mu możliwość wybierania ofiary i podłączenia się do niej, a więc i odnalezienia w razie głodu. Nie jest zresztą uzależniony od jednej osoby- może się podpiąć do kilku na raz (zależnie od doświadczenia). Jego inteligencja przewyższa już zwierzęta i coraz bardziej przypomina humanoida, by nie wzbudzać niepokoju w otoczeniu.

Należy uchwycić łącze jeśli już je dostrzeżemy odciąć możliwie najszybciej. Powinnyśmy pamiętać o tym, że sznur energetyczny trzeba wyrwać do końca, by nie zatruwał układu człowieka. Łącza szukamy w okolicy czakry splotu słonecznego i niższych- wybór wampira zależy od aktywności czakry i preferencji, gdyż bardziej pasują mu niższe wibracje więc wybiera czakrę sakralną bądź podstawy gdzie emocje łatwo się kumulują. Za to czakra splotu odpowiada za ogólną gospodarkę energii życiowej i jej pochłanianie. Po oderwaniu sznura należy założyć tarczę i ją utrzymywać, ewentualnie podjąć działania, by wampir przestał na nas polować.

Królowa Larw
Wyobraźcie sobie poczwarkę chrząszcza, która nabrzmiała tak bardzo, że nie potrafi się ruszyć. Dodajcie jej ociekająca śluzem skórę i paskudną szczękę. Tak mniej więcej wygląda Królowa larw. Nazwa nieco dziwna, ale jak najbardziej pasuje. Dawniej była larwą, teraz też jest, ale stała się drapieżnikiem, który wykorzystuje innych- czyli inne larwy. Podczas, gdy larwę astralną spotkamy właściwie wszędzie tam gdzie jest choć garstka ludzi to Królową Larw możemy dostrzec tylko w większych miastach, szczególnie przy wielkich osiedlach, gdzie bloki są obok siebie a twór ma w zasięgu co najmniej setkę żywicieli. Praktycznie się nie porusza, ale rekompensuje to sobie zdolnością pochłaniania energii na odległość lecz w znacznie potężniejszej formie niż mają Niższe Wampiry.
Nabrzmiały odwłok stanowi cztery piąte jej ciała i mieści specyficznie rozwinięte czakry pozwalające jej na pochłanianie każdej emocji negatywnej- nie jest więc zmuszona do pochłaniania jednego rodzaju energii. Jest kanibalem swojego gatunku, potrafi narzucić swoje pragnienia innym larwom, które tworzą jej rój. Nie reaguje na słabsze ataki dzięki pancerzowi z cięższej materii- wysyła za to część larw, by oddaliły niebezpieczeństwo.

Ostatnim stopniem rozwoju Larwy jest Siedlisko. Powstaje ono z Królowej Larw, gdy ta w końcu ginie z przejedzenia (nie jest w stanie utrzymywać kształtu) tworząc gęsty obłok ciemnej masy w której zamieszkują larwy. Siedliska mają szansę przetrwać tylko, gdy są utrzymywane przez coraz większą ilość żywicieli. W końcu jednak i one się rozpadają.

Na koniec
Poniżej ukazuję wam całe życie Larwy- od początków po koniec jej istnienia jako larwy. Wyższe stopnie Niższego Wampira należą już do innego tematu.

1.Larwa Astralna (embrion)
2. Larwa Astralna(dorosła forma) ma dwie różne ścieżki:
– Niższy Wampir Emocjonalny zdobywający kolejne stopnie
– Królowa Larw mająca potencjalną możliwość stania się Siedliskiem.

Larwy to stworzenia zrodzone z ludzkich pragnień, marzeń. Larwa dąży do urzeczywistnienia pragnienia które dało jej życie np. jeśli bardzo pragnąłeś kogoś zniszczyć zrodziłeś Larwę która krążąc nad Twoją nie dała umrzeć temu pragnieniu i przy okazji próbowała go urzeczywistnić, Larwy mają wpływ na nasz wyraz twarzy dlatego czasem wyglądamy nie mile dla osoby która nas wkurzyła tworząc tym u tej drugiej osoby nie chęć do nas i podobny wyraz twarzy a i czasami kłótnie. Najgorsze są larwy zrodzone z pragnień seksualnych bo nie dają tego pragnienia zgasić tym można więc wytłumaczyć np. gwałty, molestowania i masturbowanie się. seksualne larwy żywią się energią sexualą natomiast inne energią nerwową (złość, smutek, miłość itp.).

Larwa również może być przekazana drogą internetową.
Kiedy coś piszemy – nieważne czy post, korespondencja gg czy email odbierając wiadomość jesteśmy narażeni na zakażenie się takową larwą… W jaki sposób? Tekst to także zapis ludzkich emocji, w którym zakodowany jest wzorzec osoby piszącej. Larwa potrafi niczym komputerowi wirus zadomowić się w owym przekazie i zarazić adresata. I co? Katastrofa gotowa.

źródło – http://www.wrotarozwoju.pl

Jesteśmy bez przerwy bombardowani negatywnymi energiami od różnych ludzi i miejsc. Jeśli jesteśmy nieostrożni przyjmujemy te energie i powoli ciągle kumulując się stają się naszą własnością. Dodatkowo negatywne energie mogą podczepić się w naszej psychice i w bardzo wrażliwych miejscach, np. w sercu. Im więcej wkładamy świadomej pracy nad sobą, tym mocniej leczymy nasze psychiczne rany, wówczas jest mniej prawdopodobne, że te negatywne energie będą miały wpływ na nasze życie. Jednak każdego dnia WSZYSCY musimy być bardzo czujni na energie, które nas otaczają.

Co to jest agresja energetyczna?
Już od dawien dawna ludzie zajmowali się czarną magią. Współpracowali z demonami, rzucali klątwy, uroki, przekleństwa. Bardzo często jest tak, że nie jesteśmy niczemu winni. Wystarczy, że mamy lepszy samochód, mieszkanie lub układa nam się w małżeństwie i to już może być powodem do zazdrości. Każda klątwa, czy urok spełnia się.
Trzeba mieć spore pojęcie w dziedzinie ezoteryki, aby nie paść ofiarą złego życzenia. Klątwa oparta na czarnej magii działa praktycznie natychmiastowo i może trwać latami. Może nawet działać w następnych pokoleniach, a my nie będziemy wiedzieli z jakiego powodu tak cierpimy. Na pewno zdarzyło ci się, że ktoś pochwalił twoje rośliny, bądź zwierzę, czy samochód i dosłownie chwilę później rośliny więdną, zwierzę choruje, a samochód w niewytłumaczalny sposób odmawia posłuszeństwa. Są to ludzie, którzy posiadają tzw. „złe oko”. Mogą dokonywać tego z pełną świadomością lub nieświadomie. To do nich wróci lecz niestety my też cierpimy. Sprawy mają się jeszcze gorzej, kiedy znajdziemy się w towarzystwie osób nasączonych negatywnymi energiami, szczególnie kiedy nie umiemy się przed nimi osłaniać. Atak psychiczny następuje wówczas, kiedy ta osoba wysyła negatywne energie na inną osobę, często przez wywoływanie w drugim człowieku poczucia winy.
Znamy określenie: energetyczne wampiry, które dosłownie wykorzystują nasze energetyczne systemy i potrafią wyssać nasze siły witalne nawet na odległość. Manipulują nami świadomie i nieświadomie, wykorzystują nasze słabości, naszą przeszłość, otwierając bez przerwy stare rany, aby zdobyć nad nami władzę i przewagę oraz nowe przywileje. Bywają i tacy, którzy atakują na całego obrażając innych, oczerniając, wysyłają energie złości i złej woli, mają w tym co robią swoje upodobanie, a tak naprawdę walczą o energię.

Szczerze mówiąc, wszyscy jesteśmy winni psychicznych ataków, np.,przeklinanie na nieuważnego kierowcę, czy inny problem, to już jest atak, chociaż nie są to jeszcze ataki tego dużego kalibru. Jednak kreowane każdego dnia przez dużą ilość ludzi nadaje już im wielką siłę, która wcześniej czy później musi się gdzieś rozładować …. tam może być cięższy wypadek, czy inne nieciekawe zdarzenie. Ziarko do ziarnka i zbiera się miarka.
Co to są byty astralne i jak mogą się „przyczepić”?

Byt to energia niematerialna, duch osoby zmarłej, który żywi się energią istoty żywej, powodując zaburzenia typu moralnego, myślowego, wyobrażeniowego (omamy), ciągnąc energię życiową i powodując choroby.
Wbrew pozorom bardzo prosto jest paść ofiarą podłączenia. Wystarczy, że nagle zachorowaliśmy na coś lub mieliśmy wypadek. Nasza aura ulega poważnemu osłabieniu, co jest zachętą dla larw astralnych. Są to tzw. przypadkowe podłączenia. Innym przykładem może być „zabawa” w wywoływanie duchów. Nawet jeśli było to bardzo dawno temu, nie oznacza to, że nic nie pozostało przy nas. Na wywoływanie duchów nie ma przepisu jak na ciasto. Wystarczy chęć i mimowolne wypowiadanie słów. Każde słowa mają moc.
Inny przypadek to złe życzenie kogoś, klątwa lub urok. Jeśli mamy silną aurę, to może uda nam się ochronić, ale nie zawsze tak jest. Takie złe życzenia wracają co prawda do osoby, która je wypowiada, lecz mimo tego odbijają się też na nas. Są ludzie (szczególnie na wsi), którzy robią to za pieniądze, a są też tacy, którzy znajdują np. w internecie, czy w różnych księgach specjalne formuły magiczne, które mają nam zaszkodzić. Nawet wypowiedziane w naszą stronę – w chwilach silnych emocji słowa, czy przekleństwa mogą działać jak klątwa.

Jest kilka symptomów, które wskazują na to, że jesteśmy pod wpływem istot astralnych:
silne negatywne nastawienie
depresja, pogłębiająca się
gwałtowne zmiany nastroju
brak opanowania
dążenie do zrobienia sobie krzywdy
samookaleczenia
agresja
tendencje samobójcze
choroby przewlekłe np choroby psychiczne itp.
niska odporność organizmu na różnego rodzaju infekcje
nałogi
nadużywanie alkoholu, narkotyków
nadmierna pobudliwość seksualna
częsta zmiana partnerów
agresja wobec chrześcijaństwa i symboli uważanych za święte
słyszenie różnych głosów
dziwne wizje oraz niekontrolowane zachowania
powtarzające się koszmarne sny
Gdy dziecko padnie ofiarą złego ducha, ma:
zły stan zdrowia
jest nadmiernie pobudliwe
reaguje agresją lub lękiem na wpływy otoczenia
Nie ma znaczenia, czy osoba ma kilka miesięcy, czy 90 lat. Czy jest to noworodek, czy staruszek. Małe dzieci są bardziej narażone na wszelaką agresję energetyczną, ponieważ ich aura jest piękna i czysta, ale bez ochrony. Ochronę dla nich stwarza pole auryczne rodziców. A co jeśli są oni pod wpływem bytów? Wtedy zaczynają się problemy zdrowotne małego człowieka.

Jeśli widzimy, że jakaś osoba pozostawia na nas cień własnej negatywnej osobowości, wpływa na nas ciężko, tracimy przy niej naszą wewnętrzną radość, uśmiech najlepiej ochronić się białym kokonem światła.

Ważna jest każdego dnia kąpiel w wodzie, może to być prysznic lub nawet przemycie ciała.
Ziemia, ogień i woda mają wrodzone zdolności przekształcania złej energii w dobrą, podobnie jak żywe rośliny dwutlenek węgla w tlen.
Toteż nie bójmy się stąpać bosymi stopami po ziemi, palić w swoim środowisku świece, czy inny ogień w ten sposób rozładujemy dużo krążących wokół nas złych energii, które już nikomu nie zaszkodzą.
Każdego dnia należy oczyścić i wzmocnić własne pole energetyczne, dostroić się na przyjęcie pozytywnych energii, wyobrazić sobie, że jesteśmy świątynią wypełnioną promienistym czystym światłem. Możemy to zrobić w każdym miejscu i o każdej porze.
.